Sierociniec został ufundowany w 1855 roku przez Adelę hrabinę Gajewską córkę Adama i Eleonory z Garczyńskich. (ur. 9.02.1799 r., zm. 22.08.1879r.) W roku 1913 dokonano konsekracji, budowanej od 1897 roku kaplicy przy sierocińcu. W czasie okupacji hitlerowskiej (1939-1945) kaplica została przeznaczona przez hitlerowców na magazyn mebli. Po zakończeniu działań wojennych II wojny światowej natychmiast przystąpiono do konserwacji zniszczonego, w wyniku niewłaściwego użytkowania, wnętrza kaplicy. Pierwszy niezbędny sprzęt przywieziono z kościoła parafialnego. W 1945 roku 8 czerwca dokonano uroczystego poświęcenia kaplicy. Obecne wnętrze, jednorodne pod względem stylowym, utrzymane jest w charakterze neogotyckim. Na wystrój składają się ołtarze, sprzęty i piękne witraże wykonane w 1898 roku przez wrocławskiego witrażystę J. Rodnera. Postacie przedstawiają św. Józefa, św. Wincentego a'Paulo. Trzeci witraż przedstawia scenę ukrzyżowania Pańskiego.


SEMINARIUM DUCHOWNE
(obecnie ośrodek zdrowia).


Po II wojnie światowej, decyzją ks. Arcybiskupa Metropolity Walentego Dymka, utworzono w Wolsztynie Niższe Seminarium Duchowne przeniesione w grudniu 1949 roku z Ostrowa Wielkopolskiego. Na seminarium przeznaczono drugi gmach pierwotnego sierocińca, ufundowanego w 1925 roku przez Ks. Tomiaka pochodzącego z parafii wolsztyńskiej, a zamieszkałego w Ameryce. Dyrektorem seminarium został Ks. Teodor Lerch. W 1950 roku seminarium ofiarowano Sercu Maryi. W gmachu seminarium mieścił się także kościelny chór "Lutnia" dyrygowany przez ks. Lercha. Prężną działalność seminarium przerwała jego likwidacja w połowie września 1960 roku. Decyzją ówczesnych władz państwowych alumni i profesorowie zmuszeni zostali do opuszczenia budynku, który odebrano właścicielkom siostrom zakonnym, a po dokonanej przebudowie gmach przeznaczono na ośrodek zdrowia.